آزمون های بی هوازی

الف- آزمون توان:
تصور می شود که این آزمونها با انتخاب یک زمان کوتاه تناوبی و اندازه گیری اوج توان تولیدی یا انتخاب توان فوق بیشینه و اندازه گیری زمان خستگی،قادر
به تعیین منبع انرژی بی هوازی است.

ب- آزمونهای توان ثابت
1- آزمون وینگیت: کاربردی ترین آزمون،حداکثر تلاش 30ثانیه ای برروی دوچرخه کارسنج،جهت برآورد حداکثر اجرای شدید.
اولین عملکردآن: بالاترین بازده توان در طی 3ثانیه اول و به صورت متوسط،
توان 5-3 ثانیه محاسبه می گردد.

دومین عملکرد:توان متوسط تولیدی در 30ثانیه است و از آن به عنوان شاخص گلیکولیز بی هوازی یا ظرفیت هوازی نام برده می شود.آزمون توان متوسط است.توانایی در حفظ بازده توان و استقامت موضعی عضلات است.

سومین شاخص از عملکرد بی هوازی:
شاخص خستگی برآورد شده از آزمون وینگیت است که درجه افت و تنزل توان را در طول آزمون نشان می دهد و معمولا به صورت درصد اوج توان محاسبه می گردد.
یعنی ورزشکارانی با اوج توان بالا، شاخص خستگی بالایی دارند و باالعکس

در آزمون وینگیت از از دوچرخه مکانیکی مونارک استفاده می شود.بار کار اولیه و اصلی برای آزمون وینگیت 75 گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن است.
البته بار کار پیشنهادی برای ورزشکاران 100گرم به ازاء هر گیلوگرم وزن بدن توصیه می گردد.
قبل از اجرا ، آزمودنی 5 تا 10 دقیقه در فشار کار 50 وات گرم می شود. بعد از پایان آزمون خود را 10-5 دقیقه سرد می کند.
توان نسبی بر اساس تفاوت های اندازه بین افراد می باشد.
آزمونهای توان ثابت:
بررسی زمان رسیدن به خستگی در یک فعالیت فوق بیشینه و توان ثابت،سادگی و سهولت کنترل،این آزمون توانایی بالایی در ارزیابی ورزشکار در تحمل
تمرین شدت بالا برخوردار است. آزمون رایج آن کانینگ هام و فالکنر است.

در این آزمون:ورزشکار با شیب 20درصد و سرعت 13 کیلومتر در ساعت می دود تا خسته شود(زمان متغییر).در این آزمون ورزشکار در 60-50درصد توان هوازی بیشینه،به مدت 10دقیقه گرم می گردد زمان اتمام این آزمون به دلیل خستگی ثبت می گردد. این آزمون شاخص مناسبی برای اندازه گیری مقاومت در برابر خستگی در تمرینات شدت بالا محسوب می گردد.